Needle Park Baby
niemiecki, język oryginalny, napisy PL
Pełna obsada i twórcy
Reżyseria
Pierre Monnard
Scenariusz
André Küttel
Zdjęcia
Georg Bringolf
Muzyka
Matteo Pagamici
Montaż
Sophie Blöchlinger
Producent
Peter Reichenbach,
Roland Stebler
Produkcja
C-FILMS AG
Obsada
Luna Mwezi,
Sarah Spale,
Anouk Petri,
Delio Malär,
Jerry Hoffman,
Thomas U. Hostettler,
Caspar Kaeser
Po rozwodzie rodziców Mia decyduje, że zostanie z matką, narkomanką. Z dala od destrukcyjnego środowiska kobieta wychodzi na prostą. Mia idzie do nowej szkoły, ale rówieśnicy ją odpychają. Światłem w tunelu są przygotowania do szkolnego musicalu i przyjaźń z nową, starszą koleżanką. W międzyczasie matka Mii wraca do nałogu.
Po seansie odbędzie się Q&A z twórcami: Luną Mwezi, aktorką
Uwaga!
Sprzedaż biletów kończy się w momencie startu danego seansu. Przykład: po godzinie 17:00 nie ma możliwości zakupu biletu na seans, który wystartował o godzinie 17:00.
Seanse można zacząć oglądać przez cztery godziny po starcie danego bloku godzinowego. Rozpoczęty film można skończyć oglądać nawet po zakończeniu bloku filmowego pod warunkiem, że nie wyłączy się przeglądarki. Ponowne włączenie filmu nie będzie możliwe.
Filmy oglądać można tylko na terytorium Polski.
Pierre Monnard
Ukończył historię filmu i reżyserię. Wielokrotnie nagradzany (m.in. nagrodą Szwajcarskiej Akademii Filmowej, nagrodą Leoparda). Autor teledysków dla wytwórni Warner, Sony i Universal. Za swój pierwszy film pełnometrażowy („Recycling Lily”) zdobył nagrodę publiczności na Festiwalu Filmowym Five Lakes (Niemcy).
Filmoznawca poleca
Druga pełnometrażowa fabuła Pierre’a Monnarda, nowej nadziei kina szwajcarskiego, autora także dokumentów i seriali tv. Wstrząsająca historia walki 11-letniej dziewczynki o miłość matki-heroinistki. Bardzo wiarygodny obraz nałogu, który niszczy relacje rodzinne, a zarazem opowieść o budowaniu samodzielności przez niedorosłą osobę. Monnard nie wkracza na zgubną ścieżkę naturalizmu, lecz trzyma się wspaniałego duetu matki i córki, w których to rolach aktorki udanie wpisują się w „analogowy” jeszcze, realistycznie pokazany świat lat 90. Być może klasyk w rodzaju My, dzieci z dworca Zoo (1981) Uliego Edela czy Candy (2006) Neila Armfielda, choć dający zdecydowanie więcej nadziei.
